26/2/2018: Hveragerdi -> Snorrastadir

Het lijkt wel alsof er geen einde komt aan het stormweer: vannacht dachten we een paar keer dat het dak boven ons hoofd zou wegvliegen en we hebben alle vier meer wakker gelegen dan geslapen.

Vandaag vertrekken we dus naar Snorrastadir, gelegen aan de rand van het Snaefellsnes schiereiland. Voor die streek is trouwens een weeralarm afgekondigd: code geel wegens rukwinden tot ... 140 km/u. Chauffeurs wordt aangeraden voorzichtig te rijden. Bij ons zou dit dus code rood zijn met de raad om niet buiten de deur te komen 😱

Nadat we de sleutel hebben ingeleverd vertrekken we via een omweg naar Snorrastadir. Deze leidt ons terug naar Pingvellir, waar we eergisteren ook waren. Nu stoppen we wel nog even aan het Ljósafossstöd Hydropower Station (en het is echt met 3 's'-en). Het water ontsnapt hier met een geweldige kracht uit het stuwmeer en de wind doet hard zijn best om het terug te blazen waardoor het allemaal nog indrukwekkender lijkt. We beperken ons bezoek tot het maken van enkele foto's.

In Pingvellir volgt een verrassing: de weg die we hier willen nemen blijkt afgesloten door het 'winterweer'. Dus zit er niets anders op dan toch een eindje richting Reykjavik te rijden. Nu kunnen we wel nog even opnieuw stoppen aan het uitkijkpunt waar we eergisteren voor de hagel zijn gevlucht. Bovendien kunnen we door de dooi van afgelopen dagen nog een stukje terug naar beneden wandelen zonder onze nek te breken.

Een paar kilometer verderop is er nog een tweede uitkijkpunt over het Pingvallavatn, IJslands grootste meer, waar we nog even van het uitzicht genieten.

Een tijdje later kunnen we dan toch een afslag nemen waardoor we Reykjavik kunnen vermijden. Hier rijden we zowat moederziel alleen door een prachtig landschap.

Zeker ogenblik hebben we de keuze om de tunnel onder het Hvalfjördur (Walvisfjord) te nemen ofwel een omweg van meer dan 35 km te maken rond het fjord zelf. Het wordt optie 2 en daar krijgen we geen moment spijt van: prachtige uitzichten en het unieke schouwspel van de wind die het water opzweept en metershoog verstuift.

Af en toe krijgen we ook weer stukken gravel ipv macadam voor de wielen geschoven.

In Borgarnes, zo'n 30 km van ons einddoel verwijderd, is het tijd om een kleinigheid te eten en wat voorraad in te slaan (dit is de laatste gelegenheid want tussen hier en Snorrastadir is er enkel nog natuur). En ook hier waait het weer zo hard dat ik mijn autodeur nauwelijks geopend krijg.

Na het eten maken we nog een ritje door het dorp/stadje en omstreeks 16u30 arriveren we op onze eindbestemming waar het prompt weer begint te regenen.

De locatie is ideaal voor observatie van het noorderlicht: open vlakte en geen tot zeer weinig lichtvervuiling. Nu alleen nog die bewolking opgeruimd zien te krijgen. Maar het zal weer niets worden want het begint almaar harder te regeren. 86 km of 1u10 rijden (enkele rit) is zelfs voor mij een beetje teveel van het goede, zeker wanneer er niet eens een garantie op succes is.

Het blijft dan ook bij enkele spelletjes 'kniffel' ;)