Eerste halte is de Seljalandsfoss waar je normaal gezien achter het neerstortende water kunt wandelen. Nu vanwege sneeuw en - vooral - wind niet toegelaten.
Een dikke halve kilometer verder (door regen en wind) komen we bij de Gljúfrafoss die half verborgen achter een gespleten rots naar beneden dendert.
Wanneer we verder richting Vik rijden merken we dat de storm steeds verder aanzwelt: verschillende kleinere (maar hoge) watervallen reiken gewoonweg niet meer tot aan de grond. Het water wordt na enkele meters vrije val gewoon terug omhoog geblazen!
Volgens een informatiebord langs de weg met daarop de gemeten temperatuur en windsnelheden op 3 verschillende plaatsen langs de route naar Vik, worden windsnelheden van 49 m/s gemeten. Dat is dus 176,4 km/u... ! Onze Volvo heeft het dan met momenten best moeilijk om op de weg te blijven. Zelfs de graszoden uit de berm waaien over het wegdek. En alsof dat nog niet genoeg is, valt de regen daarbij ook nog met bakken uit de hemel. Regen ja, want het is... 8°C. IJsland? Eerder waterland.
Vanwege deze omstandigheden besluiten we voorbij de Skogafoss te rijden en pas te stoppen in Vik om daar wat te eten.
Na een lekkere maaltijd rijden we verder naar het zwarte strand met zicht op de Reynisdrangar, ofwel de Trolrotsen.
Monument ter ere van alle Duitse vissers die voor de IJslandse kust verdronken zijn.
En dan kunnen we aan de terugweg beginnen. Wanneer we aan de andere kant van Reynisdrangar stoppen, worden we bijna letterlijk gezandstraald. Het door de stormwind voortgejaagde zand doet echt pijn in het gezicht en dus is de beslissing om toch maar verder te rijden zeer snel en unaniem genomen.
Volgende halte is Dyrhólaey, een rots met een gat zo groot dat er een schip door zou kunnen varen. In eerste instantie herkennen we ons hier niet, maar al snel wordt duidelijk dat de parking hier het afgelopen 1,5 jaar geleden werd veranderd en een flink gebouw met openbare toiletten werd neergepoot. Eens voorbij dit gebouw wordt alles weer bekend terrein. De wind gaat nog steeds tekeer, maar hier hebben we geen last van opwaaiend zand.
Na wat met de wind gespeeld te hebben rijden we naar boven waar we de rotsen langs de andere kant kunnen bewonderen. 'Naar boven' betekent dus ook nóg straffere wind en het is af en toe echt oppassen om niet omver te worden geblazen.
Het mag duidelijk wezen dat het sinds ons vertrek uit Vik zo goed als droog is geworden en dat is gelukkig nog steeds het geval wanneer we terug in de buurt van de Skogafoss komen.
Een mooie afsluiter van een ondanks het weer - of misschien nét daardoor - unieke dag langs IJslands zuidkust.
Het is al weer donker wanneer we terug 'thuis' komen en de wind gaat nog steeds dusdanig te keer dat het houten huisje in al zijn voegen kraakt en beeft. Maar de hottub heeft daar weinig last van ;)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten